Σωτήρης Αμάραντος: H παράδοξη ιστορία ενός λησμονημένου βιβλίου

Σωτήρης Αμάραντος

Συνέβη το ανέλπιστο! Το κιτρινισμένο απ΄ τη λήθη του καιρού βιβλίο*, που έμενε κλειστό για 103 χρόνια, άνοιξε μπροστά στην ακατανίκητη περιέργειά μου. Ήμουν ο πρώτος, που μετά από έναν αιώνα και κάτι, αφού ενδύθηκα το ύφος μεγάλου εξερευνητή, υποκινούμενος ίσως και από τον προκλητικό του τίτλο «Κοινωνιολογικά Παράδοξα», άρχισα να σκίζω μία προς μία τις σελίδες του, μπήγοντας ανελέητα το μαχαίρι στους αρμούς του, με την επισημότητα της συγκεκαλυμένης μανίας του μύστη, που κατακρεουργεί τελετουργικά το αμόλυντο θύμα του. Στη βία κάποιες φορές κρύβεται η αθωότητα του θύτη, όχι του θύματος….

Κάπως έτσι περνούσαν τα λεπτά και κάθε σελίδα που παρέδιδα στο φως της ύπαρξης – διότι σε τι διαφέρει ένα κλειστό βιβλίο από ένα ανεπίδοτο γράμμα – ήταν για μένα μια αποκάλυψη∙ σχεδόν το ίδιο συναίσθημα που δοκιμάζεις όταν ώριμος πια, πλαγιάζεις στο ίδιο κρεβάτι με ένα παρθένο κορίτσι, που μυστηριωδώς μεταβάλλεται σε γυναίκα. Όταν τελείωσε όλη αυτή η μάχη, το γέρικο βιβλίο είχε πάρει μια άλλη θέση στον κόσμο. Δεν ήταν πια ένα αντικείμενο, όπως όλα τα άλλα, στο οποίο θα αρκούσε μια χημική επεξεργασία για να καταλάβουμε την ουσία του∙ ήταν ένας ολόκληρος κόσμος νοημάτων, με αλυσώσεις, διαβαθμίσεις, κλίμακες, ασυνέχειες. Κανένας και τίποτε πια δεν μπορούσε να αναχαιτίσει τον ειρμό του, την εκκωφαντική ορμή των λέξεών του, τον παφλασμό των σελίδων του, καθώς η μια διαδεχονταν την άλλη, όπως τα αλλεπάλληλα χειμερινά κύματα, με υπερηφάνεια, καταπατούν το ακατέργαστο σύνορο της στεριάς. Σαν να έπαιρνε την εκδίκησή του για όλα εκείνα τα χρόνια που το είχαν καταδικάσει στη σιωπή. Αλίμονο, πόσα βιβλία μένουν λησμονημένα σε ράφια βιβλιοπωλείων, σε σκοτεινές βιβλιοθήκες και σε αραχνιασμένες αποθήκες; Πόσοι άνθρωποι τα προσπέρασαν χωρίς να τους χαρίσουν έστω το υπεροπτικό τους βλέμμα;

*Η ιστορία αυτή δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας. Σε καιρούς εύκολης δραματοποίησης και εμπορευματοποίησης της φρίκης και του πόνου, ο αφηγητής προτίμησε να μεταμφιέσει τον άνθρωπο σε βιβλίο…ίσως έτσι τα δάκρυα δεν θα κρύψουν, για μια ακόμη φορά, την αλήθεια.

** Αφιερώνεται στην Ιζαμπέλα Κοσκινά.

Πρώτη δημοσίευση: Αντιφωνικά Ιστολόγια, 19-3-2016