Η οργανική θέση των
ιδεολογιών στη σύγχρονη εποχή, από τον εθνικισμό και το συντηρητισμό, το
φιλελευθερισμό και τη σοσιαλδημοκρατία, έως τη ρεφορμιστική και κομμουνιστική
αριστερά, εκφράζει τη «σπουδαιότερη» εφεύρεση της νεωτερικότητας στο επίπεδο
της πολιτικής ηγεμονίας, η οποία σχετίζεται με το αγεφύρωτο χάσμα μεταξύ της
πραγματικής κυριαρχίας των ολίγων, και της φαντασιώδους ελευθερίας των πολλών.
Το ιλαροτραγικό στοιχείο του οικείου πολιτεύματος της φιλελεύθερης
κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, αφορά τη διαδικασία των εκλογών, η οποία συνιστά
και τη μόνη δυνατότητα ενεργητικής παρουσίας του πολίτη στην πολιτική, ως
εκχώρηση όμως της ίδιας της πολιτικής του αρμοδιότητας σε τρίτους.
Οι προεκλογικές
προτάσεις των κομμάτων εγκλωβίζουν τις συνειδήσεις των πολιτών με την
υποτιθέμενη προγραμματική συμφωνία μεταξύ κοινωνίας και εξουσίας, στη φενάκη
ενός εγκόσμιου μεσσιανισμού, έχοντας ως αρχής αυτού του πολιτικού συμβολαίου,
τη «μεταφυσική» αρχή της υπόσχεσης (τα γνωστά ΘΑ!!!). Δυστυχώς, σε τέτοιου
είδους πολιτικά συμβόλαια ο ένας από τους δυο συμβαλλόμενους, δηλαδή οι
πολίτες, δεν έχουν καμία δυνατότητα (εκτός από την επανάσταση), να ελέγξουν
εντός της θεσμικής τάξης, την τήρηση των προεκλογικών υποσχέσεων από τις
ηγεσίες των κομμάτων και ειδικά από εκείνη που θα ασκήσει την εκτελεστική
εξουσία. Πρόκειται με άλλα λόγια, για ένα συμβόλαιο εκ των προτέρων άκυρο,
διότι αυτό που αδυνατεί να επιβάλλει στις κομματικές ηγεσίες, το κατορθώνει επί
των πολιτών, οι οποίοι θα πρέπει να υπομείνουν καρτερικά, για τα επόμενα
τέσσερα έτη, την όποια κυβέρνηση και την όποια βουλή. Συνεπώς οι εκλογές
επικυρώνουν αυτό το ανέντιμο συμβόλαιο κυριαρχίας των ολίγων επί του συνόλου
των πολιτών.
Βάσει των όσων έχουν
εκτεθεί, η επιλογή κάποιας εκ των κομματικών ελίτ που διεκδικούν το θρόνο, δεν
συνιστά λύση στο πρόβλημα της κοινωνίας, η οποία μένει μακριά από το πεδίο
λήψης των αποφάσεων και άρα δεν απολαμβάνει κανενός είδους πολιτική ελευθερία.
Έτσι η αποχή από τις εκλογές δεν είναι μη πολιτική πράξη, όπως τα γραφεία
προπαγάνδας των κομμάτων την παρουσιάζουν, αλλά πράξη ύψιστου πολιτικού
συμβολισμού. Ο συμβολισμός της έγκειται, πρώτον στην άρση της νομιμοποίησης του
πολιτεύματος της φιλελεύθερης κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, στο βαθμό που το
τελευταίο αρνείται να αναγνωρίσει θεσμικά έναν τρόπο έκφρασης της βούλησης των
πολιτών, που δεν ανήκουν στα οργανωμένα συμφέροντα και δεύτερον στην ανατροπή
και την αναζήτηση μιας δημοκρατικής διεξόδου. Εάν έργο του Διαφωτισμού ήταν να
απαλλάξει τη σκέψη και την κοινωνία από την κηδεμονία της θρησκείας, έργο της
δημοκρατικής προοπτικής είναι να επιτρέψει στην κοινωνία να αποφασίζει για τον
ίδιο της τον εαυτό, είτε άμεσα, είτε μέσω αυστηρά ελεγχόμενων και ανακλητών από
τους πολίτες αντιπροσώπων, οι οποίοι θα δεσμεύονται να εκτελούν στο ακέραιο τη
λαϊκή εντολή και θα τιμωρούνται σε περίπτωση παραβίασής της.
Ίσως είναι η στιγμή να
συνειδητοποιήσουμε, ότι το πολιτικό μας πρόβλημα δεν ορίζεται τόσο από τα
διάφορα πολιτικά πρόσωπα που διαχειρίζονται τις τύχες μας, όσο από το σύστημα
κυριαρχίας που τους επιτρέπει να εμπαίζουν και να κακοποιούν τους πολίτες
μένοντας ατιμώρητοι, ενώ στη συνέχεια τους χρεώνουν τις δικές τους αποτυχίες.
Το ευ κακουργείν που με τόση μαεστρία έχουν θεσπίσει και με κυνισμό εφαρμόζουν,
θα πρέπει να εισπράξει τη θεσμική του απάντηση υπό τους όρους της οργάνωσης
μιας υπεύθυνης και αυτοδιαχειριζόμενης συλλογικότητας.
Πρώτη δημοσίευση: Αντιφωνικά Ιστολόγια, 1-5-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου